Ένα ποίημα για την ΕΠΑΣ Ζωγράφου. Του Ι.Μ. Αντωνελάκη.

Τ Ο  Σ Χ Ο Λ Ε Ι Ο  Μ Α Σ ………….

Ένα λουλούδι δροσερό, που φεύγει από κοντά μας,

Είν΄ το σχολιό που γράμματα, μαθαίνει τα παιδιά μας.

 

 Ανθρώπους με φιλότιμο, να χτίζει έχει μάθει,

Και σεις αυτό που κάνετε, είναι συνέχεια λάθη. 
 

Κι άμα...

Κι άμα θα φύγουν οι μισοί, θα σώσεις τη «μαρμίτα»;

Και που θα πάνε τα παιδιά, να μάθουν «αλφαβήτα»; 
 

Πως θ΄ αντικρύσω το σχολιό, το μήνα το Σεπτέμβρη;

Αφού θα λείπουν οι μισοί. Βρε τι κακό μας ‘έβρει’!! 
 

Που ειν΄η Άννα κι ο  Γιατρός; Κι όλους τους άλλους θέλω,

Αντρέα και το Ευγενιώ, το Φώτη, το Σταμπέλο. 
 

Τη Νίκη και τη Χρύσα μας, το Τάσο, το Φουσέκη,

Δε ξέρει τότε γύρω μας, κανένας που να στέκει. 
 

Με  Γιάννα και  Κατερινιώ, μαζί με το Λευτέρη,

Θ΄ αγωνιστούμε όλοι μας, θα ΄μαστε χέρι-χέρι. 
 

Τασούλα και το Μύρο μας, τον Άρη και τη Γιώτα,

Ποιος θα φυλάει το σχολιό; Δεν θα ΄ναι όπως πρώτα!! 
 

Κι όλους τους άλλους που ΄χαμε, συνέχεια από κοντά μας,

Να βοηθάν στα δύσκολα, να βγαίνει η χρονιά μας. 
 

Είναι λοιπόν το μόνο μας, να΄μαστ΄αγκώνα-αγκώνα,

Κι από κοινού να δώσουμε, το δίκαιο αγώνα.

                                                    

Μάριος Αντωνελάκης   21/07/2013